حکم فقهی روزه روز عاشورا در میان فقهای شیعه به جهت وجود دو دسته روایات در کتب روایی، موجب اختلاف و سبب معرکه آرا بوده است. بررسی سندی و و فقه الحدیثی احادیث، به روش توصیفی، تحلیلی و انتقادی با هدف آشنایی دو دسته روایات موجود روزه عاشورا و اعتبار سنجی آنها مورد دقت این پژوهش است. یافته های پژوهش این است که با توجه به ارائه معیار از ناحیه ائمه معصومین بر بدعت بودن روزه عاشورا، احادیث مجوزِ منتسب به ائمه علیهم السلام از باب تقیه بوده است و احادیث اهل تسنن به جهت وجود راویان درباری و تعارض محتوای آن روایات، به نظر می رسد جعلی باشد. اگرچه روایات ناهیه و مجوز روزه عاشورا، از نظر سندی دچار ضعف می‌باشند ولی در مجموع، احادیث منع از نظر سندی قوی‌تر است و رفتار معنادار کلینی در اکتفا به نقل احادیث منع، گواه بر کاستی در اعتبار روایات مجوز روزه روز عاشورا از منظر وی تلقی می‌گردد. روایات ناهیه به جهت همخوانی با سیره منقول از امامان بر نهی از روزه گرفتن در روز عاشورا قابل پذیرش و اعلام بدعت بودن آن، حکم حرمت روزه روز عاشورا را تائید می‌نماید.
)